
Debby Goossens
Afgelopen vrijdag moest ik even onder het mes.
Het zou een dagopname zijn waar ik onder volledig narcose geholpen zou worden.
Vlak voordat je naar de OK gaat, word je voorbereid door o.a. de assistent anesthesie. Het was een jongedame wiens naam ik ben vergeten want op die dag hoor je heel veel namen.
Nadat ze het infuus had aangebracht in mijn linkerhand kwam ze naast me zitten. We moesten even wachten tot we groen licht zouden krijgen om naar binnen te gaan op de OK.
Om de tijd door te brengen vroeg ze, ‘wat doet u eigenlijk in het dagelijks leven?’
Ik moest lachen. Die vraag had ik niet zien aankomen.
Ik keek naar links waar ik alleen de ogen kon zien van de jonge vrouw.
Gekleed in haar donkerblauwe outfit met lichtblauwe mondkapje en groene wegwerpmutsje waren alleen haar ogen zichtbaar. Ogen zijn de spiegel van de ziel en ik zag dat ze lief was.
‘Ik ben matchmaker!’
‘O, dat hoor je niet vaak. Wat leuk. Vertel….’
Ik kon niet antwoorden want op dat moment kreeg ze een seintje dat we door mochten naar de OK.
De assistente stond op en ging achter mij staan om mijn bed de OK in te rollen.
Eenmaal op de OK was daar mijn gynaecoloog, haar assistent en de anesthesioloog.
Narcose of ruggenprik?
Van je bed word je overgebracht op de operatietafel. Ik was klaar om onder narcose te gaan toen de anesthesioloog zei; ‘wat gaan we doen?’
Hoezo wat gaan we doen, dacht ik.
‘Uh narcose?‘
‘Weet je dat zeker? Het is een kleine ingreep en met een ruggenprik heb je veel minder last. Echt, het is beter dan narcose!‘
‘Serieus, moet ik op dit moment gaan kiezen?’
Ik was lichtelijk gepikeerd. Een keuze maken op het laatste moment is niet mijn favoriete bezigheid.
‘Pffff…..’
Ik had mentaal zo gerekend op een narcose. Ik moest echt even schakelen.
Om mijn twijfel weg te nemen ging de beste man nog even door.
‘Je voelt echt niks van de ruggenprik.’
Hij zag de onzekerheid in mijn ogen.
‘Het is met de dunste naald die we hebben net als bij de tandarts.’
Nee daar zit ik op te wachten, zei ik tegen mezelf.
‘En na 40 minuten is het uitgewerkt en ben je niet duf.‘
Hij had het al helemaal gepland zoals hij het wilde hebben.
Wie zwijgt stemt toe moet hij gedacht hebben want hij zag dat ik geen keuze kon maken.
‘We gaan de ruggenprik doen!’ zei hij.
Hij liep naar zijn spuit die hij schijnbaar al had voorbereid en kwam nu achter mij staan.
Voor ik het wist was de verdoving toegediend en moesten we met zijn allen een kwartiertje wachten tot de verdoving was ingewerkt.
‘Wisten jullie dat mevrouw matchmaker is!’ riep de assistente ineens.
Heel even stond iedereen stil op de OK.
‘Wat leuk’ hoorde ik toen van alle kanten.
Als nieuwsgierige Aagjes kwamen ze rondom mij staan en zitten. Mijn gynaecoloog ging op een kruk zitten en rolde in één beweging mijn kant op en boog naar mij toe.
‘Mijn vriendin heeft ook gebruik gemaakt van een relatiebureau, maar zonder succes.‘
‘Wat is jullie succesratio?‘
‘Wat maakt dat iemand slaagt?’
Een hele rits aan vragen werden op mij afgevuurd.
Het probleem van single Nederland
Ik moest lachen en besloot er maar het beste van te maken. Zo begon mijn half uurtje werk op de OK.
Ik vertelde ze dat er twee problemen zijn binnen single Nederland.
Zo is daar de hoger opgeleide single vrouw die al haar pijlen heeft gericht op haar carrière. Dat is het belangrijkste in haar leven waardoor de liefde geen prominente plek krijgt. Ze schrijft zich wel in bij een relatiebureau maar het wil maar niet lukken want diens wensenlijst liegt er niet om.
Daarnaast hebben we te maken met het feit dat de Nederlandse man geen alfa gehalte meer heeft. Het doorgeslagen feminisme heeft ervoor gezorgd dat we als vrouw alles zelf kunnen en daardoor mannen niet meer nodig hebben. De Nederlandse man is lui geworden want hij hoeft niet meer te jagen. Vrouwen kiezen nu zelf met wie ze het bed willen delen en geven zich zo gemakkelijk dat het verleiden niet meer nodig is.
En dat klinkt allemaal zo leuk, maar in de praktijk willen we het liefst het traditionele als het gaat om de liefde.
We willen als vrouw dat de man de leiding neemt, dat hij zijn leven goed op orde heeft en dat hij haar bij de haren sleurt om haar te beminnen. Het punt is, dit durven we met zijn allen niet meer hardop te zeggen. Zolang we onze dochters blijven indoctrineren dat opleiding en carrière het belangrijkste is in het leven, en onze zonen niet leren wat het betekent om verantwoordelijkheid te pakken in het leven zodat ze hun mannentje kunnen staan, zullen we dit probleem houden.
‘Dat klopt wel van die Nederlandse man’ hoorde ik.
‘Maar Duitse mannen hebben hier geen last van hoor’ zei de Duitse anesthesioloog met een grijns.
Hij keek op dat moment naar het polsbandje van de vrouw die op de operatietafel lag. Op het polsbandje kon hij haar leeftijd zien.
‘Hoe kan het dat jij er nog zo jong uit ziet? Je haar is nog zo donker. Ik ben helemaal grijs. We zijn even oud!’
‘Ik verf’ zei ik met een verbaasde blik.
‘Nee, dat moet je niet zeggen’ hoorde ik iemand roepen. Wat een chaos op de OK.
‘Nee, onze anesthesioloog is een echte alfa’ werd er geroepen.
‘Dat klopt’ lachte ik. Hij wist wat hij wilde en ging ervoor. Ik zag het terug in zijn manier van praten en lichaamstaal.
‘Tja, eigenlijk moeten we terug naar de kern gaan nietwaar? Want waar verlang je nu werkelijk naar? Dat is toch gewoon warmte en liefde?’ Aldus mijn gynaecoloog.
Zij had het begrepen. Ze had zelf haar tweede man op een datingsite ontmoet. ‘Dat was een verborgen parel’ riep ze vanachter het scherm toen ze aan de slag moest.
Ondertussen bleef de assistente anesthesie naast mij zitten om al mijn lichaamsfuncties in de gaten te houden.
Ze was zoals gezegd erg lief en vertelde over haar tienerneefje en hoe deze omging met daten. Ze hield haar hart vast want deze generatie is een swipegeneratie.
‘Deze generatie denkt dat alles vervangbaar is. Ergens moeite voor doen en samen voor een relatie werken was hen vreemd.’
‘Ach, geloof je zelf nog in de liefde?’ vroeg ze mij heel voorzichtig.
Ik draaide mijn hoofd naar links om naar haar te kijken.
‘Ja natuurlijk, liefde is het belangrijkste in ons leven. Het is een eerste levensbehoefte waar we allemaal niet zonder kunnen!‘
‘Dat is ook zo’ antwoordde ze.
Niet veel later kreeg ik het goede nieuws te horen dat de behandeling klaar was.
Mijn bed kwam terug de OK in waar ze mij met een plank erop schoven.
‘Vergeten jullie mij niet te volgen op Instagram’ riep ik nog.
‘Gaan we doen zodat we mensen kunnen doorverwijzen!’ hoorde ik mijn gynaecoloog zeggen.
Meer kwam er niet uit. De verdoving deed zijn werk en langzamerhand zakte ik weg. Het was een bijzondere ochtend.