Debby Goossens | Augustus 2019
Het is alweer een tijd geleden dat ik al zappend op de bank zat toen ik stuitte op het NPO2 programma What’s the Right Thing to Do? Een filosofische serie van Human waarin Harvard-professor Michael Sandel, die de deelnemers confronteert met hun eigen morele afwegingen en onderliggende principes. Ze beantwoorden vragen op het gebied van actuele politiek-maatschappelijke kwesties als privacy, migratie en inkomensongelijkheid. Blijven ze bij hun principes, of toch niet? Een van de dilemma’s was: Ga je voor een geavanceerde app die een huwelijkspartner voor jou uitkiest op basis van het algoritme die jouw FB, mails etc. volgt? Of ga je voor het huwelijksadvies van je ouders?
Is er nog ruimte voor tekortkomingen?
Ik ging rechtop zitten: ik was nieuwsgierig naar de antwoorden van de deelnemers! Er wordt wat heen en weer gesteggeld als ik plotseling iemand hoor zeggen: ‘is er tegenwoordig nog ruimte voor een fout, voor iemands tekortkomingen?’ Een prachtige vraag, vind ik. In mijn vak als matchmaker heb ik namelijk met dezelfde vraag te maken. Is er nog ruimte voor andermans tekortkomingen, of zelfs je eigen tekortkomingen? Of moet alles meteen goed zijn bij die eerste ontmoeting? Schrijver Philip Huf reageert: ‘ook als je de perfect match hebt, dan komen de tekortkomingen vanzelf wel. Maar als je band goed is, maakt het niet uit.’
Bingo dacht ik, hij heeft het begrepen. Dit geldt echter alleen voor hen die al in een relatie zijn. Voor degenen die single zijn, ligt het net even anders. En ik denk het nog niet hardop als iemand zegt: ‘maar een lijst met potentiële partners helpt wel om iemand te vinden met wie het klikt!’ Ik lach en geef hem stilletjes gelijk. Kan ook niet anders in mijn vak. Philip vat Sergio op een gegeven moment heel mooi samen. ‘Als alles bij de eerste date perfect is, als je het (onder)zoeken weglaat, dan mis je de menselijke ervaring! Het zenuwachtig zijn, de zweethanden, je ongemakkelijk voelen.’
‘Mijn vrouw zou niet eens in de top 3 zijn beland van zo’n geavanceerde app!’
Sergio vult hem lachend aan: ‘mijn vrouw zou niet eens in de top 3 zijn beland van zo’n geavanceerde app!’ Een machine kijkt immers alleen naar het algoritme van de persoon in kwestie. De realiteit laat echter zien dat, hoeveel overeenkomsten je ook hebt, de magie van een klik niet te voorspellen valt. Dat overkomt je.
‘Het element van verassing mis je, dat speelt een hele grote rol.’
Hiram zegt dan iets heel frappants: ‘De app vindt nou eenmaal sneller een match, en als je veel werkt en geen tijd hebt dan kun je je gewoon geen missers permitteren. Het helpt dus als je minder mensen hoeft te ontmoeten.’
Waar het bij kunstmatige intelligentie om gaat, is dat, hoe goed dat technisch hoogstandje ook werkt, het toch de menselijke emotie mist. Alles speelt mee als je gaat daten: geur, voorkomen, hoe iemand spreekt, kijkt etc. Wie kan het mysterie van ‘de klik’ doorgronden of uitleggen? Terug naar het dilemma. Op wie vertrouw je het meest? Een app of je ouders/vrienden? In ons geval komt er een derde keus bij: app, ouders of relatiebureau? Het antwoord is wat mij betreft een combinatie. Een bureau vindt nou eenmaal sneller een passende match, iets wat je in het dagelijks leven vrijwel niet ‘spontaan’ tegenkomt.
Moeite doen is key
Maar het blijft nog steeds draaien om menselijke interactie. Het gaat er niet om of iemand perfect is, het gaat erom of iemand er moeite voor wilt doen. Moeite om de ander te leren kennen. Jezelf open te stellen en kwetsbaar te zijn. Oprecht interesse hebben in je medemens. Als je dat maar blijft onthouden en uitvoeren dan ben je er in ieder geval zeker van dat je een leuke date hebt. En wie weet is het wel het begin van iets van datgene waar jij op zoek naar bent.
Wil jij ook graag diegene ontmoeten met wie je iets moois kunt opbouwen? Neem dan eens contact met ons op!